Tijd om afscheid te nemen

Qua afscheid kon 2025 tellen

We namen dit jaar afscheid van belangrijke mensen en fases, die al jaren deel uitmaakten van ons verhaal.

• Tom, die als oprichter na 15 jaar onafgebroken noeste arbeid de durf had om op wereldreis te gaan.
• Elvy, die met chronische pijn in haar schouder worstelde waardoor ze niet het volle gewicht van de administratie kon opnemen terwijl Tom weg was.
• Jan, die ons verliet om zijn entrepreneur’s dream te gaan beleven als AI marketing automations expert.

(Ah, dus eigenlijk is heel het kantoor van YourCoach weg – behalve ik dan. 🤔​)

Daarnaast kwam Team Loopbaan tot een einde, door de besparingen van de overheid. 12 jaar werk en verbinding die op een paar maanden tijd geen bestaansreden meer had.

Ook op persoonlijk vlak was het de moeite bij mij:

• Mijn oudste zoon begon dit jaar op internaat, wat betekent dat ik hem enkel nog in onze weekends zie. Het huis voelt leger aan nu, ik mis zijn rondslingerende rommel en onze dagelijkse momentjes.
• Ook op muzikaal vlak. Na 2 jaar werken is mijn Kaball-album af. 14 nummers op een dubbele vinylplaat waar ik bijzonder trots op ben. Tegelijk voel ik dat de goesting om nieuwe muziek te maken op is, deze fase heeft haar eindpunt bereikt.

En dan was er nog een afscheid dat diep sneed: mijn relatie eindigde. Ik mis haar die zoveel voor mij betekende, en ik moet ook afscheid nemen van de verhalen over ons leven samen. Ze echoën nog na in de gangen van mijn hart.

Bedankt trouwens voor jullie lieve woorden en hartverwarmende steun, dat helpt <3

Het blijft lastig om daarover te praten. Soms vraag ik me af: “Moest ik dat nu echt delen..?!” Maar het voelt ook bevrijdend, deel van mijn groeiproces. Het komt mij ter ore dat mijn kwetsbare deel niet zo zichtbaar was als ik zelf dacht.

😅 Ça va?

Ik ga niet liegen – het raakt mij. Ik voel verdriet om hoe de dingen waren, om de mensen die er niet meer zijn, om wie ik was dankzij hen. Er is spanning. Al die veranderingen, verantwoordelijkheid op mijn schouders. Keuzes die moeten gemaakt worden, paden ingeslagen, plannen uitgevoerd. De bodem onder mijn voeten schudt en schuift.

En toch: het gaat. Ik sta er niet alleen voor, ik ben omringd door fantastische mensen.

• Aranka – een echte pilaar. Samen broeden we op nieuwe plannen, zoals steeds meer lijf en diepgang binnenbrengen op alle aspecten van YourCoach. Van de matten en meditatiekussens in de Loft over de inhoud van de Essentials tot ons werk in organisaties.
• Saskia – die onze hele administratie en het onderhoud van de gebouwen overnam en die zich met volle overgave op haar taken smijt.
• Kim – die vlotjes voortbouwt op de prachige systemen die Jan maakte en die nu al met een glimlach door het marketingwerk huppelt.
• Onze fantastische trainers, coaches en assistenten die mee hun schouders zetten onder YourCoach en die onze boodschap uitdragen.

En jij.
Jij die dit leest, die het mogelijk maakt voor ons om dit prachtige werk te doen.

Love you <3 <3

Er komen mooie dingen aan

Het was duidelijk tijd voor een grondige opkuis. Al die eindes nodigden mij uit (met redelijk wat aandrang) om nieuwe wegen in te slaan. De vruchten daarvan zijn onderweg. Dat voel ik tot in mijn botten – zoals een kale, winterse boom de belofte van nieuwe knoppen voelt, als een vage jeuk aan haar vele uiteindes.

Bij YourCoach wordt onze missie steeds duidelijker, meer belichaamd en dieper verankerd.

Muzikaal besefte ik dat het mij eigenlijk vooral om de boodschap en de woorden ging, en die creativiteit vloeit nu al naar andere dingen (zoals deze blog).

In relaties komt er opening, verrassende en diepe gesprekken die nieuwe lagen openen in mijn vriendschappen en verbindingen. Ik zie meer dan ooit mijn patronen en voel ze dag per dag, gesprek per gesprek, sessie per sessie verschuiven.

“Je diepste wond wordt je grootste kracht”

— Lisette Thooft

…maar nu nog even niet

Dit klinkt misschien vreemd, maar ik wil nog even niet bezig zijn met al dat leuks dat onderweg is. Dat komt wel wanneer de tijd er rijp voor is. Ik hoef een winterse tak geen gedwongen lente in te blazen.

Te vaak heb ik mijzelf van de pijn afgeleid met gedachten aan later. “Fuck verdriet, leer de les en bouw aan de volgende versie van jezelf en je leven!” Om dan onaangenaam verrast vast te stellen dat mijn verleden weer was meegekomen.

Weglopen voelt gemakkelijker

Tijd nemen voor rouw en afscheid is oncomfortabel en op korte termijn, onproductief. Waarom niet gewoon doordoen?!

Het escapisme lonkt. Berichtjes checken, todo’s oplossen, op leuke dingen focussen. Andere mensen dienen.

Maar wat niet verwerkt is, nestelt zich als zand in een machine. Vroeg of laat begint het te schuren en dat kost energie. Je kan de rouw niet skippen. Als we vluchten naar iets opwindends dat de belofte van verlossing heeft, kunnen we geen betekenis geven aan wat er gebeurde.

Je leert de les pas écht wanneer je door het verdriet en de pijn gaat, je angsten onder ogen komt.

Een kleurrijk mostapijt

Onze binnenwereld is als een kleurrijk, levend mostapijt. Onze pijnlijke ervaringen zijn als een zwarte, verschroeide plek in dat tapijt. Je kan er beschaamd rond wandelen, er omheen werken met wat overblijft. Dat doen we allemaal wel ergens. Maar met elke nieuwe zwarte plek zijn er meer gebieden van jezelf waar je niet meer wil komen en waar het niet meer vrij kan stromen.

Wat als je die plekken zou (laten) genezen?
Welke plekken van je mostapijt zou jij weer kleurrijk en levend maken?

Zakken in de donkere leegte

Ik voel dat het even tijd is om niks te doen. Mij terugtrekken in mijn hol en mijzelf wat rust en stilte gunnen. Dat doet deugd, even niks moeten. De dankbaarheid, het verdriet, de herinneringen laten stromen. De boom laat haar bladeren één voor één wegdwarrelen.

Dicht bij mijzelf blijven zelfs wanneer er eerst weerstand op zit.

Veel meditatie.
Stilte.
Liefdevolle mensen dichtbij mij.
Sporten,
slapen,
ademen.

Ik merk dat er telkens andere lagen bovenkomen van de zaken waarop ik aan het sjieken ben. Pijnlijke herinneringen of lastige gedachtes die als een flits emotie door mijn lijf schieten.

Yogi Bryan zegt:

‘Every wave of emotion is your body learning
to hold love and loss at the same time’

Die spanning bouwt op doorheen de dag, tot ik op een bepaald ogenblik voel ik dat ik even moet gaan ontladen. Ik adem en laat alles door mij heen stromen, in plaats van mijn wondes en twijfels haastig en beschaamd af te dekken. Daarna voel ik me lichter en helderder.

Sommige dingen waaien weg met een paar diepe uitademhalingen. Andere nodigen uit tot aanwezigheid, liefde, begeleiding. Wat blijft haken neem ik mee naar mijn 1-op-1 sessies. En ergens onder al dat golven voel ik een constante, donkerblauwe diepte. Een tijdloze wijsheid, een Zijn dat losstaat van omstandigheden. Alan Watts zou content zijn.

Het lost zichzelf op

Ik herontdek dat niet alles altijd een oplossing nodig heeft. Het is zo verleidelijk om altijd maar actie te ondernemen om vervelende gevoelens te proberen wegwerken. Me in mijn werk storten, het letterlijk wég werken. Vanuit een onbewuste gedachte dat je iets moet doén om erdoor te raken.

Terwijl het omgekeerde eigenlijk waar is. Terwijl ik gejaagd rondloop, wacht die spanning gewoon af tot ik stilval om me weer te overvallen.

Zoveel dingen waarmee ik actief worstel lossen zichzelf op wanneer ik de tijd neem om aanwezig te zijn.

Het altaartje

Laatst zat ik aan mijn altaartje in de living. Daarop staan foto’s van mijn geliefden, objecten die betekenis hebben voor mij… De kuisvrouw had dat opgeruimd en dus alles verkeerd teruggezet. Ik had er al tien keer naar gekeken met de gedachte: “Ik moet dat eens terugzetten”.

Terwijl ik daar zat, rustig, aanwezig bij mijn geliefden en herinneringen, merkte ik dat mijn handen zonder plan of haast begonnen aan te raken, te verschuiven.

Je raadt het al: na een kwartier stond het altaar daar mooier dan ooit. Gewoon door tijd en aanwezigheid. Zo eenvoudig – en ook zo gemakkelijk om ernaast te lopen, onderweg naar god-weet-waar.

Hoe goed kan jij aanwezig zijn, zelfs wanneer je je gejaagd voelt?

Presence is key

Bij teamcoachings stellen we vast dat wat meestal de diepste impact heeft, is wanneer we iedereen rustig laten delen wat er leeft. Ons niet verliezen in discussies of proberen oplossen.

Dan verschuift er iets. Er komt meer begrip en verbinding.
En daaruit plots ook oplossingen, zomaar, als een plezant bijproduct.

Tijdens het worstelen met een lastig nummer zijn mijn producer ooit: ‘Laten we gewoon wat tijd doorbrengen met het nummer en het zichzelf laten ontvouwen’. En zo gebeurde het ook, zonder grote beslissingen. Ook dit artikel is zo ontstaan. Niet gewoon ‘even schrijven’. Rustig lezen, aanpassen wat om aandacht vraagt. Herschikken. Even laten liggen. Terugkeren en herlezen. En ineens was het klaar.

En mijn relatie verwerken? Niet proberen ‘winnen’ door er snel over te zijn. Naast de boeken, cursussen en persoonlijke begeleiding vooral veel liggen en voelen. Nu ik het zo lees, is het eigenlijk allemaal een oefening in presence. Geen wonder, als verstokt Duracell-konijn, dat ik dat te leren heb. Soms lijkt het wel een beetje eindeloos, wanneer is het voorbij?

Ik zette me even bij dat gevoel, en dan voelde ik rust in mijn lijf komen: “Het mag zijn tijd krijgen.”Ooit komt de tijd dat het weer lichter wordt, dat de winter overgaat naar lente. Dat uit de nacht plots een Nieuwe Dag ontspringt:

En dan plots
is de hemel niet meer zwart
maar donkerblauw.

Schaduwen
die ondoordringbaar leken
zijn ineens maar schimmen van zichzelf meer.

Ze trekken zich terug tussen de kieren
terwijl ergens in de verte
een oranje reus zich boven de daken uitrekt.
De lucht

die haar adem leek in te houden
begint zachtjes te trillen

met een steeds opzwepender ritme
als een hoopvol
kloppend
hart.

De wereld
witgewassen door haar dagelijkse winterslaap
wentelt zich nog één keer in het eindeloze niks
en landt dan zachtjes
met beide voeten
op de grond.

(Uit: Nieuwe Dag van ball.)

En jij…?

Misschien herken je iets van wat ik vertel.
Wat vraagt op dit moment om jouw stille aanwezigheid?
Of misschien voel je dat een hoekje van jouw tapijt zachtjes begint fluisteren.
Een plek die ooit verschroeide, waar je liever (nog) niet komt.

Wat zou er allemaal naar boven (mogen) komen als je daar vandaag één moment in stilte mee zou doorbrengen?